In gesprek met regisseur Leni Huyghe over haar debuutfilm ‘Real Faces’

Proficiat met je eerste langspeelfilm. Hoe was het voor jou om ‘Real Faces’ te maken? 

Het is een lang maar leerrijk proces geweest. Het idee voor de film borrelde al vele jaren. Toen ik in de Braziliaanse miljoenenstad São Paulo verbleef, las ik het boek ‘Liquid Modernity’ van Zygmunt Bauman.

De volgende stap is dan natuurlijk om je gedachten op papier te krijgen, maar dat was voor mij niet zo simpel. Ik ben honderden keren herbegonnen, opnieuw en opnieuw. Gelukkig kwam ik in contact met scenarist Vincent Vanneste, die op het Kortfilmfestival van Leuven mijn eerste kortfilm ‘St James Infirmary’ (2010) had gezien. Door onze krachten te bundelen, kwamen we tot een scenario waarin we alle losse eindjes samen brachten tot een vloeiend geheel. 

Enkele jaren voor ‘Real Faces’ werkte ik als regisseur mee aan de documentaire ‘J’attendrai le jour et la nuit’, over de COVID-crisis in woonzorgcentra. Daar leerde ik dat het belangrijk is om op zoek te gaan naar de realiteit in een plek en in de mensen met wie je  werkt. Dat gevoel van kleinheid en authenticiteit wilde ik zeker meenemen in mijn eerste fictiefilm. 

Die authenticiteit zit voor jou in het hoofdpersonage, Julia? 

Deels wel, ja. Julia is een personage dat zichzelf is verloren na een zware relatiebreuk en nu steeds een masker ophoudt. Ze heeft echt iemand anders nodig om tot zichzelf te komen en verder te kunnen groeien. Die kracht vindt ze in haar nieuwe vriendschap met Eliott.

Beide personages zitten in een werkomgeving die – zonder te overdrijven – toxisch genoemd zou kunnen worden. Eliott werkt als microbioloog aan de universiteit, Julia als zelfstandig casting agent in de filmindustrie. 

Op het eerste gezicht liggen hun professionele werelden mijlenver uiteen, maar toch delen ze een gevoel van onrecht of discriminatie. Eliott ervaart latent racisme bij zijn supervisor, Julia moet strijden tegen een vorm van objectivering omdat ze vrouw is. Ze houden allebei een masker op in hun professionele omgeving, maar thuis bij elkaar kunnen ze hun ware gelaat laten zien. Daar wordt het ook snel duidelijk dat ze allebei worstelen met een vorm van eenzaamheid. 

Je bent zelf al vele jaren actief in de filmwereld. Is dit een soort aanklacht tegen hoe het er soms aan toe gaat op de set?

Er circuleren veel verhalen van toxisch gedrag op de werkvloer, niet enkel binnen de filmindustrie.

Als regisseur voel ik zelf ook dat een film maken een constante zoektocht is naar balans tussen tijdsdruk en het beste uit de acteurs halen. Hoeveel heb je ervoor over om je doel te bereiken? 

Julia is een erg passief personage. Ze gaat mee in de mallemolen zonder zich erover uit te spreken, ook al wringt het duidelijk wel bij haar. Dat is helaas eigen aan de mens. Eigenlijk zou ze wel de keuze kunnen maken om haar stem te laten horen en op te treden tegen het machtsmisbruik dat ze ervaart. Toch doet ze het niet. Ik hoop dat dit verhaal het publiek aanzet tot reflectie. Hoe kunnen we zelf beter doen? 

Ver weg van alle camera’s en spotlights lijkt Eliott zijn toevlucht vooral te zoeken in de wondere wereld van de korstmossen. 

Ik zat zelf in een relatie met iemand die werkte op microniveau en die wereld intrigeert me mateloos. Eigenlijk is de metafoor van die korstmossen, of lichenen, gelinkt aan de liefde. Julia kampt met een vorm van liefdesverdriet die heel groot en overheersend is. De lichenen zijn daartegenover heel klein en kwetsbaar, maar als je ze voldoende tijd geeft, kunnen andere mossen en planten er wel op groeien.

Het eindeloze geduld en de helende kracht van dit natuurfenomeen staat in schril contrast met de drukke grootstad waarin zoveel mensen krioelen. De korstmossen zijn een oproep om na te denken over wat echt belangrijk is, om aandacht te geven aan datgene waar je normaal gezien niet echt bij stilstaat.