De theaterkracht van het echte leven - Anne-Laure Vandeputte over ‘Tangerine’

Sinds zijn bekroonde succes met ‘Anora’ in Cannes en vijf Oscars is Baker niet meer weg te denken uit de internationale filmwereld. Toch begon hij met extreem kleine budgetten. ‘Tangerine’ werd gedraaid voor amper honderdduizend dollar en volledig gefilmd met een iPhone: “Dat zorgt er ook voor dat veel figuranten gewoon toevallige voorbijgangers zijn,” lacht Anne-Laure, “en dat komt juist zo echt over. Professionele figuranten weten dat ze gefilmd worden - dat zie je. Passanten gedragen zich gewoon zoals altijd.”

Baker laat zich inspireren door het sociaal realisme van Mike Leigh en de Franse Nouvelle Vague. Volgens Anne-Laure is zijn werk een combinatie van authenticiteit en theater: “Hij zoekt de theatraliteit van het echte leven op. Zijn films zijn super authentiek, maar ook super weird.”. In zijn werk focust Baker zich op mensen die zelden zichtbaar zijn op het grote scherm: sekswerkers, migranten, transpersonen, armen: “Hij toont een Amerika dat je zelden ziet. Een land in crisis. Maar hij levert geen moraal. Hij nodigt je uit tot nadenken, zonder te zeggen hoe het zou moeten zijn.”

‘Tangerine’ vertelt het verhaal van Sin-Dee en Alexandra, twee trans sekswerkers in Los Angeles. Sin-Dee komt net uit de gevangenis en hoort van Alexandra dat haar vriend - ook haar pooier - haar zou hebben bedrogen. Wat volgt is een absurde en ontroerende zoektocht door de stad: “De wereld van sekswerkers is in de film eerder achtergrond,” legt Anne-Laure uit. “Het gaat over liefde en vriendschap. De personages worden realistisch en menselijk getoond.”

Wat ‘Tangerine’ bijzonder maakt, is de werkwijze van Baker. Hij leerde zijn personages kennen door met hen te praten op straat: “Hij woonde om de hoek van waar de film zich afspeelt en heeft gewoon contact gelegd. Vanuit die gesprekken is het scenario ontstaan.”. De cast bestaat uit niet-professionele acteurs. Kitana Kiki Rodriguez en Mya Taylor werden letterlijk op straat ontdekt. “Er was geen budget, dus werd er gefilmd in échte donutzaken die open moesten blijven. Eén van de producers stond achter de toog en verkocht ondertussen donuts,” lacht Anne-Laure.

De dynamiek tussen de acteurs, de snelle en humoristische dialogen, en het nerveuze camerawerk zorgen voor een unieke filmervaring: “De snelheid waarmee de personages elkaar afsnauwen, gecombineerd met de muziek en stijl van filmen - dat is zo verrassend."

Ook het thema familie komt aan bod, doordat de film zich afspeelt op kerstavond: “Voor Sin-Dee en Alexandra is hun familie de community. Die verbondenheid voel je.” 

Volgens Anne-Laure is er veel geïmproviseerd, maar net dat zorgt voor tedere momenten: “Mya Taylor won als eerste transvrouw een Independent Spirit Award - dat toont wat er mogelijk is als je met zachtheid werkt.”

Over Sean Bakers stijl zegt ze tot slot: “Het is een humor die moeilijk te benoemen is. Het zit in het ritme, in de montage, in de blik.” De laatste scène noemt ze breekbaar en gevoelig. “Je voelt dat die alleen gemaakt kon worden op basis van vertrouwen. Dat heeft tijd gekost, er zijn veel gesprekken aan vooraf gegaan.”

Ze sluit af met een bespiegeling: “Het blijft de blik van een buitenstaander. Baker toont deze wereld op een zachte, respectvolle manier. Maar we kunnen nooit echt voelen wat een zwarte trans sekswerker voelt. En dat laat me achter met interessante vragen.”